« Ο Ρόζενκραντζ και ο Γκίλντενστερν είναι νεκροί», ένα ευφυές έργο με τους δεύτερους ρόλους να παίρνουν εκδίκηση και να έσονται πρώτοι, αποκαθηλώνοντας από το βάθρο του το σαιξπηρικό αριστούργημα με τις πολλές ζωές και αναγνώσεις, ή μάλλον παίζοντας έξυπνα μαζί του, δεν έχει χάσει ίχνος από το σπινθηροβόλο πνεύμα, την εφευρετικότητα, το βιτριολικό
χιούμορ και τους βιρτουόζους διαλόγους του. Και ας έχουν περάσει σχεδόν πενήντα χρόνια από την συγγραφή του. Στην παράσταση που ανεβαίνει στο Θέατρο Επί Κολωνώ, η συγγραφική διάνοια του Τόμ Στόπαρντ συναντά την θεατρική αντίληψη και ματιά του Δημήτρη Μυλωνά που κανάκεψε το έργο και ανέδειξε τους χυμούς του, επιλέγοντας καταρχήν έναν θίασο αξιώσεων και δυνατών πρωταγωνιστών : ιδανικοί Γκιλ και Ροζ οι Γεράσιμος Γεννατάς και Γιώργος Παπαπαύλου, σπαρταριστός θεατρώνης ο Θοδωρής Σκυφτούλης, ευχάριστες εκπλήξεις η Άννα Ελεφάντη και ο Σπύρος Χατζηαγγελάκης.
Ο Άμλετ ξαναγράφεται αλλιώς και τα πάθη του νεαρού και διάσημου πρίγκιπα εξιστορούνται μέσα από τη λοξή ματιά δυο αδέξιων κομπάρσων.
Αυτό είναι το μεγαλειώδες της έμπνευσης αλλά και του ανηλεούς σχολίου του Στόπαρντ που πετυχαίνουν με την παράλογη και κωμικοτραγική ιστορία τους οι δυο ασήμαντοι αυλικοί με τα ονόματα …γλωσσοδέτες. Μέσα από τον παραληρηματικό τους λόγο και την μόνιμη σύγχυσή τους προσπαθούν να εξηγήσουν τις δολοπλοκίες, τις ίντριγκες, τις δολοφονίες. Και μόνο όταν συναντούν έναν περιοδεύοντα θίασο οδηγούνται μέσα από το παιχνίδι στη χαρά της γνώσης. Σε αυτόν τον θίασο ενσαρκώνεται όλη η δύναμη του θεάτρου, ένα παιχνίδι άλλοτε αθώο και αστείο άλλοτε σκοτεινό και θανατηφόρο, που συμπυκνώνει εμπειρίες και νοήματα και παρασέρνει μέσα από το παίξιμο του Άμλετ τους δυο ήρωες στην πραγματική ζωή. Όπως λέει άλλωστε και ο Παίκτης- Θεατρώνης: ”Θα επιστρέψουμε στην αρχή του θεάτρου, στον Αυτοσχεδιασμό”, δηλαδή όλα από το Μηδέν!
Δεν γλιτώνει κανείς, ούτε οι μεγαλορρήμονες ηθοποιοί, ούτε οι υπερβάλλοντες σκηνοθέτες. Και στην σαρκαστική, πολλές φορές και αυτοσαρκαστική σχολιογραφία του Μυλωνά με τους καταιγιστικούς ρυθμούς, όλα παρουσιάζονται με διαύγεια, πνευματώδες χιούμορ και μεταδοτική ενέργεια. Η σκηνή που παραπέμπει σε διασκέδαση “σκυλάδικου” από τις πλέον απολαυστικές.
Ρυθμοί καταιγιστικοί , παραληρηματική γλώσσα, ερεθιστικοί διάλογοι, καθιστούν ευχάριστη την απόλαυση μιας ανελέητης παρωδίας για τις καταπιεσμένες επιθυμίες των «δεύτερων» που θέλουν να πάρουν για λίγο κεφάλι από τους «πρώτους».
Μια παράσταση όπου το Θέατρο σαρκάζει το Θέατρο και παίζει μαζί του λίγο πριν το κατασπαράξει και το δημιουργήσει πάλι από την αρχή, ρίχνοντας κορώνα γράμματα!
Μάνια Ζούση
