Καλός ηθοποιός αλλά και σκηνοθέτης που η πρώτη του σκηνοθεσία «Γράμματα αγάπης στον Στάλιν», έκανε αίσθηση και συζητήθηκε, ο Δημήτρης Μυλωνάς, επιλέγει το έργο του Τομ Στόπαρντ «Ο Ρόζενκραντζ και ο Γκίλντενστερν είναι νεκροί»,
που σκηνοθετεί και παρουσιάζει από τις 13 Ιανουαρίου στο Θέατρο επί Κολωνώ και για το οποίο γράφει τις σκέψεις του στο artplay.gr
«Στο έργο Ο Ρόζενκραντζ και ο Γκίλντενστερν είναι νεκροί του Τομ Στόπαρντ, ενός από τους σημαντικότερους βρετανούς συγγραφείς και κατόχου Όσκαρ σεναρίου για την ταινία Ο ερωτευμένος Σαίξπηρ, δύο «δευτερεύοντες» χαρακτήρες από τον Άμλετ του Σαίξπηρ, ο Ρόζενκραντζ και ο Γκίλντενστερν τοποθετούνται στο επίκεντρο της δράσης και μέσα από τα μάτια τους παρακολουθούμε την ιστορία και τα πάθη του Πρίγκιπα Άμλετ. Ο Στόπαρντ βάζει στο φόντο τις «μεγάλες» προσωπικότητες του σαιξπηρικού αριστουργήματος, τον Κλαύδιο, την Γερτρούδη, την Οφηλία κ.λ.π. και καθιστά πρωταγωνιστές δύο φίλους του Άμλετ από το Πανεπιστήμιο, δύο απλούς «καθημερινούς» ανθρώπους της διπλανής πόρτας. Στη δική μου ανάγνωση της εξαιρετικής αυτής τραγικής κωμωδίας η οποία θεωρείται ίσως η καλύτερη βρετανική κωμωδία του 20ου αιώνα, παρακολουθούμε τον Ρόζενκραντζ και τον Γκίλντερστερν σε ένα ταξίδι ενηλικίωσης, από τη γέννηση, στη γνώση και το θάνατο: κλεισμένοι μέχρι εκείνη τη στιγμή στη ρουτίνα του μικρόκοσμού τους, με ξεναγό τώρα έναν παράξενο Θίασο οδηγούνται στον έξω κόσμο και κατ’ επέκταση στη γνώση και την ενηλικίωση.Στο Θίασο ενσαρκώνεται όλη η δύναμη του θεάτρου ως ένα παιχνίδι άλλοτε αθώο και αστείο άλλοτε σκοτεινό που μπορεί και συμπυκνώνει εμπειρίες και νοήματα και γίνεται φορέας γνώσης και αυτογνωσίας, καμιά φορά περισσότερο «αληθινής» και από την ίδια τη ζωή. Οι πρωταγωνιστές προσπαθούν να υπάρξουν και να καταλάβουν έναν κόσμο που κυριαρχεί η ίντριγκα της εξουσίας, το τυχαίο και το αίμα, πολλές φορές συνθλίβονται, όμως δεν το βάζουν κάτω: επιστρατεύουν το παιχνίδι, το χιούμορ, την επιστήμη, τη φιλοσοφία, και τελικά την ίδια την υποκριτική, καταστρώνοντας υπό την καθοδήγηση του Θιάσου ένα νέο θέατρο εν θεάτρω όπου θα ξαναπαίξουν τον Άμλετ σε μια προσπάθεια να δαμάσουν το τυχαίο, να ξεγελάσουν το θάνατο και τελικά να κατανοήσουν τον εαυτό τους και τον κόσμο».
Δημήτρης Μυλωνάς
