Με το έργο Burn baby burn της Καρίν Λακρουά/ Carine Lacroix, σε σκηνοθεσία Βάσιας Ατταριάν αρχίζει Την Πέμπτη 14 Μαΐου 2015, το 2ο Φεστιβάλ “Το Γαλλικό Θέατρο à la Grecque” που διοργανώνουν
το Γαλλικό Ινστιτούτο Ελλάδος – Ίδρυμα Μιχάλης Κακογιάννης. Στο Φεστιβάλ που θα διεξαχθεί από τις 14 έως τις 31 Μαΐου θα παρουσιαστούν έξι σύγχρονα γαλλικά θεατρικά έργα, που μεταφράστηκαν ειδικά στα ελληνικά, και παραδόθηκαν σε έξι ταλαντούχους Έλληνες σκηνοθέτες της νεώτερης γενιάς, για την πρώτη παρουσίασή τους στη χώρα.
Συντελεστές
Μετάφραση: Εργαστήρι μετάφρασης του Γαλλικού Ινστιτούτου με τη συμμετοχή των: Σιμόνης Αθανασίου, Παναγιώτας Δρυ, Βίκυς Καμπούρη και Γιώργου Σαραμάσκου.
Διεύθυνση και επιμέλεια μετάφρασης: Δήμητρα Κονδυλάκη
Καλλιτεχνική επιμέλεια: Βασίλης Μαυρογεωργίου
Σκηνοθεσία: Βάσια Ατταριάν
Δραματουργία: Εριφύλη Γιαννακοπούλου
Σκηνικά – Κοστούμια: Αλεξία Χρυσοχοΐδου
Επιμέλεια κίνησης: Έλενα Γεροδήμου
Μουσική επιμέλεια: ο θίασος
Βοηθοί σκηνοθέτη: Εριφύλη Γιαννακοπούλου, Ειρήνη Γεωργαλάκη
Φωτογραφίες: Άγγελος Μπάλλας
Παίζουν: Προμηθέας Neratini-Δοκιμάκης, Μυρτώ Μακρίδη, Ιωάννα Ραμπαούνη
Ακούγεται η φωνή του Βασίλη Μαυρογεωργίου
Η Βάσια Ατταριάν για Burn baby burn
Ο χώρος.
Το σύνολο των σημείων του επιπέδου ή του χώρου/τόπου με μια κοινή ιδιότητα.
Το περιβάλλον που είναι άρρηκτα συνδεδεμένο με την ιδέα της απόστασης σε τρείς διαστάσεις.
Ένας τόπος από όπου περνούν άνθρωποι, εποχές, χρόνος.
Ο χρόνος.
Η ακαθόριστη κίνηση της ύπαρξης και των γεγονότων στο παρελθόν, το παρόν και το μέλλον θεωρούμενη ως σύνολο.
Ο χρόνος και ο χώρος όταν ενώνονται από την παρουσία ενός ή περισσοτέρων ανθρώπων δημιουργούν μνήμες.
Η μνήμη.
Ο χώρος στον οποίο συλλέγονται, αποθηκεύονται και από τον οποίο ανασύρονται πληροφορίες συνειδητά και ασυνείδητα. Εικόνες, συναισθήματα, έννοιες, μυρωδιές, γεύσεις, ήχοι.
Ένας ου τόπος. Άχρονος. Ένας εφήμερος τόπος. Άχρονος.
Μια αντλία βενζίνης και κάποια καθίσματα καφετέριας. Τόσο όμορφα κάποτε, όσο και παρατημένα στο τίποτα τώρα.
Είναι ο τόπος όπου θα συναντηθούν δύο κορίτσια κι αργότερα κι ένα αγόρι λίγο πριν την ενηλικίωση, λίγο μετά την εφηβεία. Είναι ο χώρος, αυτός που θα γεννήσει τη συνάντηση τους και θα ορίσει την εξέλιξή της.
Δεν έχει μάλλον σημασία αν θα έρθει εδώ η Ιρίπ, η Βιολέτ ή κάποιος άλλος. Ο χρόνος κυλάει χωρίς να μας δίνει καμία σημασία. Τέτοιοι τόποι υπάρχουν. Υπάρχουν στο Πικέρμι, στη Νότια Γαλλία, σε ένα εγκαταλελειμμένο πάρκο διασκέδασης με θέμα την άγρια δύση. Στις ρομαντικές ταινίες της αμερικάνικης επαρχίας του ‘90 στο βάθος του πλάνου, πάντα υπάρχει μέσα στα στάχυα κάτι που μαρτυρά ότι κάποτε εκεί υπήρξε ένδειξη ζωής. Σε μπαρ και καφέ της εθνικής οδού, οποιασδήποτε περιοχής. Σε ταινίες των αδελφών Κοέν, που ο ήρωας μπαίνει πάντα σε ένα παρηκμασμένο καφέ για να αγοράσει τσιγάρα και σπανίως για να κάτσει, στο Paris Texas του Βιμ Βέντερς. Oι δεύτεροι ήρωες του Ταραντίνο πάντοτε έχουν ένα τέτοιο στέκι, ο τρελός Πιερό περνάει από τέτοια μέρη και τα κοιτάει μάλλον πιο αισιόδοξα… Όπως στο περιμένοντας το Γκοντό οι ήρωες περιμένουν το σωτήρα ή τον μεγάλο Άλλο, έτσι και εδώ οι ήρωες και ο τόπος ο ίδιος, περιμένουν. Όπως δύο άνθρωποι για δέκα λεπτά ακούνε τη μια πλευρά ενός δίσκου, αλλάζουν πλευρά με ευλάβεια και συνεχίζουν να ακούνε. Όπως σε μια συνάντηση σε ένα επαρχιακό μπαρ, μεταξύ αγνώστων, όταν και οι δύο είναι ήδη έτοιμοι να ομολογήσουν πως η βραδιά δεν θα έχει νόημα, κανείς όμως δεν αποχωρεί.
Η φυγή δηλώνεται χιλιάδες φορές και πάντα κάποιος θα είναι έτοιμος να την απορρίψει. Απλώς, επειδή για να φύγεις, πρέπει να υπάρχει κι ένα άλλο μέρος, ένας άλλος χώρος στον οποίο θες στ’ αλήθεια να πας. Η ακτή μοιάζει ταξίδι στο φεγγάρι. Κάποιοι έχουν πάει, όλοι ξέρουν γι αυτήν. Ο παράδεισος είναι πάντοτε κάπου αλλού.
Οι λέξεις χάνουν τη σημασία τους όταν η ατμόσφαιρα τις κυριεύει.
Ένα road movie που διακόπηκε απότομα. Η κάμερα πάγωσε και η εικόνα είναι εδώ αλλά δεν κινείται.
Σημείωμα Δήμητρας Κονδυλάκη
Burn baby burn: να ένα σύγχρονο γαλλικό έργο που, κρίνοντας ακόμη κι απ’ τον τίτλο, επιδιώκει να μοιάζει λιγότερο «γαλλικό» από το αναμενόμενο. Κι ωστόσο, η ηθοποιός Carine Lacroix (γεν. 1974) που το υπογράφει, προτείνει ένα παράξενο κράμα μεταξύ αφηγηματικότητας και δράσης, εικαστικής διάθεσης και σκληρού ρεαλισμού που παραπέμπει σε ταινίες δρόμου. Ένα ιδιότυπο, θεατρικό Θέλμα και Λουίζ που υποκαθιστά την κινηματογραφική δίνη της κίνησης, των τοπίων που αδιάκοπα εναλλάσσονται, τους ξέφρενους ρυθμούς του ταξιδιού από μια ποιητική εξιδανίκευση της φυγής – η οποία διοχετεύεται τόσο στην πλοκή όσο και στις σχεδόν αυτόνομες κειμενικά συνθέσεις των σκηνικών οδηγιών που την αρθρώνουν.
Εδώ όλα είναι στατικά, τίποτα δεν κινείται. Δεν βρισκόμαστε εν κινήσει, βρισκόμαστε αντίθετα, εν στάσει. «Ένα ερειπωμένο βενζινάδικο / Ταμπέλες σκουριασμένες, τοίχοι ραγισμένοι, αγριόχορτα παντού / Ξεχασμένο ανάμεσα σε ατελείωτα χωράφια με στάχυα, σ’ ένα δρόμο απ’ όπου δεν περνάει ψυχή / Αλυσίδες πλεγμένες μεταξύ τους λιώνουν πάνω στην άσφαλτο». Από αυτό το σκηνικό αδράνειας και εγκατάλειψης, που δεν κάνει άλλο από το να εικονοποιεί την αδράνεια και την εγκατάλειψη στη ζωή της καθεμιάς τους, ζητούν να δραπετεύσουν οι έφηβες πρωταγωνίστριες του έργου. Παρότι αρχικά ακατανόητες και εχθρικές η μία για την άλλη, η απρόσμενη συνάντησή τους θα τους προσφέρει τη δυνατότητα να μοιραστούν τη μοναξιά, το θυμό και τη θλίψη μιας ζωής που τις πνίγει και θα πυροδοτήσει ακόμη περισσότερο τη φαντασίωση της φυγής. Ως τη στιγμή που η πραγματικότητα θα εισβάλλει βίαια στο πλάνο με τη μορφή ενός ανυποψίαστου νεαρού, «πολύ ζωντανού, σίγουρου για τον εαυτό του, εγκάρδιου» που θα σπείρει τον πανικό. Γιατί άθελά του θα αναδείξει ακόμα πιο έντονα το «κενό της αγάπης». Τώρα, από φαντασίωση η φυγή γίνεται αναγκαιότητα. Τώρα οι δυο ηρωίδες έχουν πραγματικά πλησιάσει στον γκρεμό. Και μοναδική τους ελπίδα είναι η μία για την άλλη.
Ένα πραγματικά ενδιαφέρον δείγμα των σύγχρονων δραματουργικών αναζητήσεων – χάρη στη σύνθεση σκηνών ποιητικής γλώσσας αλλά και ζωντανού, σπαρταριστού διαλόγου– που θα κερδίσει σίγουρα την ελληνική σκηνή, όπως κέρδισε και την ευρωπαϊκή, εφόσον η σκηνοθεσία πάρει αποστάσεις από τα στερεοτυπικά στοιχεία της πλοκής.
Η Carine Lacroix.
Δηλώνει ότι η ζωή της ξεκίνησε όταν ήταν 10 χρονών, τότε που οι γονείς της αποφάσισαν να εγκαταλείψουν το Παρίσι για ένα έτος μακριά από τη ρουτίνα, διασχίζοντας την Ευρώπη μ’ ένα τροχόσπιτο. Προκειμένου ν’ αντικαταστήσει το σχολείο, έγραφε, έπαιζε έξω, επινοούσε γλώσσες, επισκεπτόταν αρχαιολογικούς χώρους, κοιμόταν στο ύπαιθρο. Αυτή η χρονιά ήταν καθοριστική και επηρέασε ευρύτατα τα ενδιαφέροντά της όσον αφορά στις λέξεις, τα ταξίδια και τα ενδόμυχα ενδιαφέροντά της. Μετά από μια δεκαετία στην ηθοποιία, αφιερώνει σήμερα όλο της το χρόνο στη συγγραφή, κυρίως θεατρικών έργων. Το Burn baby burn ανεβαίνει για πρώτη φορά στη σκηνή της Comédie Française, του Deutsches Theater του Βερολίνου, στην Πράγα, στο Μόναχο, μεταφράζεται σε πολλές γλώσσες, λαμβάνει την υποτροφία Beaumarchais-SACD, το Βραβείο των Ημερών των συγγραφέων στη Λυών. Το έργο Le Torticolis de la girafe ανεβαίνει στη σκηνή του Θεάτρου του Rond-Point. Γράφει επίσης ραδιοφωνικά έργα για το France culture και το France Inter. Από το 2010 διοργανώνει με τον Moreau (ψευδώνυμο του Frédéric Mauvignier) αναγνώσεις σ’ ένα μπαρ του 10ου διαμερίσματος του Παρισιού, που φέρει το όνομα Train de vie, προσκαλώντας μια φορά το μήνα διάφορους συγγραφείς. Τελευταία δημοσίευση : το έργο Une fille sans personne που ανεβαίνει στο θέατρο Avant-scène.
