Στα πόδια μου η Σταδίου, πίσω μας η Πανεπιστημίου. Το λιγοστό φως της μέρας που φεύγει εισβάλλει από την γυάλινη οροφή της Στοάς Ορφέως. Στο φόντο κορναρίσματα, η βουή των αυτοκινήτων, εξατμίσεις μηχανών και η ατμόσφαιρα μιας Αθήνας
με αυξημένα μέτρα ασφαλείας λόγω ημερών. Δίπλα μου, μέσα στα κατάλευκα σκεπάσματά της μια γαλήνια μορφή ξεκουράζεται.
Έχω μόλις πάρει θέση σε ένα από τα επτά κρεβάτια που έχουν στηθεί στην καρδιά της πόλης μας από τον Αργεντινό σκηνοθέτη Φερνάντο Ρούμπιο για τις ανάγκες της πολυταξιδεμένης του παράστασης «Όσα είναι δίπλα μου». Η Ελληνίδα ηθοποιός που για τα επόμενα δέκα λεπτά θα ερμηνεύσει τον μονόλογό του με μοναδικό αποδέκτη εμένα, είναι η πλέον αγαπημένη από μια σειρά ταλαντούχων της γενιάς της, η Εύη Σαουλίδου.
Πόσες και πόσες φορές δεν έχει καταφέρει η ερμηνεία της να συγκινήσει ( φυσικά όχι με την εύκολη έννοια του μελό, αλλά με την σημασία που αποδίδουν τα δύο συνθετικά της λέξεις τα οποία φανερώνουν μια συν- μετακίνηση, μια δράση- αντίδραση) το κοινό της; Αυτή την φορά όμως η συνθήκη είναι διαφορετική. Και η αμηχανία ακόμη και για έναν έμπειρο θεατή, αυξημένη. Έστω κι αν οι οδηγίες ήταν σαφείς: οι επτά θεατές που νωρίτερα βαδίζαμε σχεδόν χορογραφημένα και τελετουργικά προς το κρεβάτι που μας είχε υποδειχθεί, γνωρίζαμε πως οφείλουμε να μείνουμε σιωπηλοί ως το τέλος.
Τα μάτια μου αντικρίζουν ένα εικαστικό αριστούργημα. Το πρόσωπο της ηθοποιού μοιάζει με κούκλας. Παρατηρώ τα υγρά μάτια της καθώς μου απευθύνει τον μονόλογο που ενθαρρύνει την αναπόληση στιγμών της παιδικής ηλικίας ή την δημιουργία εικόνων στο παρόν: «φαντάσου τον εαυτό σου εντελώς ελεύθερο και ευτυχισμένο». Αδύνατον να μείνεις αμέτοχος. Δακρύζω κι εγώ. «Εις το επανιδείν!» ψιθυρίζει στο τέλος και το βλέμμα της συνεχίζει να με ακολουθεί. Μου παίρνει ορισμένα λεπτά μέχρι να την αποχαιρετήσω κι εγώ.
Μέσα στην καρδιά της πόλης αυτή η ιδιωτική συνάντηση, συνιστά μια εμπειρία που πέρα από συγκινητική, είναι απόλυτα χαλαρωτική, αναζωογονητική και δυνατή μέσα στην απόλυτη απλότητά της. Σαν να έκανες μόλις γιόγκα. Χάρη στην συγκέντρωση η βουή υποχωρεί και πετυχαίνεις μια στιγμιαία έστω καταβύθιση στον εαυτό σου.
Μπορεί το κείμενο να μην είναι από μόνο του πρωτότυπο ή ισχυρό. Εξυπηρετεί όμως με πολύ καλό τρόπο την ιδέα μιας παράστασης- χειρονομίας που τα τελευταία δύο χρόνια δεν σταματά να ταξιδεύει. Φαντάζομαι τα κρεβάτια στημένα στις ακροθαλασσιές της Χιλής ή και μέσα στις λίμνες της Ολλανδίας. Με σύμμαχο την γαλήνια φύση, η χαλάρωση σίγουρα θα επιτυγχανόταν στον ύψιστο βαθμό της. Θα απουσίαζε όμως η τόσο ενδιαφέρουσα αντίστιξη με την ανυπέρβλητα ορμητική ζωντάνια της πόλης που έκανε στα μάτια μου την κίνηση αυτή να έχει και «πολιτικές» προεκτάσεις.
Το θέατρο στα όριά του ή επιστροφή στις βασικές αρχές του; Όπως και να έχει το πείραμα είναι άκρως επιτυχημένο και η εμπειρία από αυτές που αξίζει να δωρίσεις στον εαυτό σου!
Έλενα Γαλανοπούλου
Φωτογραφία εξωφύλλου: Σταύρος Πετρόπουλος
