Θέατρο

Πιτσιρίκος: «Ο Αριστοφάνης δεν έφερε αντιρρήσεις…»

pitsirikos 1

 

Για την πρόσκληση – πρόκληση του Γιώργου Κιμούλη να συνεργαστούν στη διασκευή της αριστοφανικής κωμωδίας “Θεσμοφοριάζουσες”, η οποία έκανε αίσθηση και πυροδότησε το ενδιαφέρον του θεατρικού κοινού και των μέσων ενημέρωσης, μιλά αποκλειστικά στο Artplay ο δημοφιλής blogger Pitsirikos.

         Τί σας γοήτευσε αλλά και τί σας δυσκόλεψε σε αυτήν την συνεργασία; Θέλετε να μας διηγηθείτε “ορισμένες σκηνές του έργου” που για πρώτη φορά συμμετείχατε;

–         Με γοήτευσαν όλα. Όλη η διαδικασία από την συγγραφή και τις πρόβες μέχρι την πρεμιέρα για τις Θεσμοφοριάζουσες ήταν μια μαγική εμπειρία για εμένα. Είναι υπέροχο το στήσιμο μιας παράστασης· μόνο όποιος το έχει ζήσει μπορεί να καταλάβει τι εννοώ.  Ήταν σαν να παρακολουθώ σεμινάρια για το θέατρο και την φιλοσοφία. Παράλληλα, ήμουν ισότιμο μέλος μιας ομάδας με ευγενικό σκοπό: το ανέβασμα μιας παράστασης. Έμαθα από τον Γιώργο Κιμούλη –αλλά και από όλους τους ηθοποιούς και συντελεστές της παράστασης- πράγματα που δεν είχαν περάσει ποτέ από το μυαλό μου. Επίσης, είχα την ευκαιρία να τα συζητήσω μαζί τους και να ρωτάω για να μαθαίνω. Αυτό που με δυσκόλεψε ήταν να πιστέψω πως μπορώ να βοηθήσω τον Γιώργο Κιμούλη στην διασκευή του έργου του Αριστοφάνη. Αυτό ήταν και το πρώτο πράγμα που του είπα όταν μου έκανε την πρόταση: θέλω σαν τρελός αλλά δεν ξέρω αν μπορώ. Δεν ήταν σεμνότητα εκ μέρους μου ή δέος για τον Αριστοφάνη, ήταν αυτογνωσία.

 

ΘΕΣΜΟΦΟΡΙΑΖΟΥΣΕΣ

Ο Γιώργος Κιμούλης ήταν σίγουρος πως μπορώ –ο Αριστοφάνης δεν έφερε αντιρρήσεις-, οπότε αναγκάστηκα να το πιστέψω  κι εγώ. Πάντως, είναι ένα σοκ –τουλάχιστον στην αρχή- να συνεργάζεσαι με έναν άνθρωπο που είναι σχεδόν 40 χρόνια στο θέατρο και είναι ένας από τους κορυφαίους ηθοποιούς και σκηνοθέτες σήμερα στη χώρα, όταν εσύ  αγαπάς μεν το θέατρο σαν θεατής αλλά δεν έχεις παρά μια πολύ μικρή προηγούμενη εμπειρία. Για το έργο δεν θέλω να πω πολλά πράγματα. Τα έργα τα βλέπουμε, δεν τα αναλύουμε. Γενικά, δεν μπορώ τις αναλύσεις. Πάω πάντα «ανοιχτός» και χωρίς προκαταλήψεις σε θεατρικές παραστάσεις, κινηματογραφικά έργα, συναυλίες και άλλες καλλιτεχνικές εκδηλώσεις, ώστε να νιώσω. Να αισθανθώ. Κάποιες φορές νιώθεις, κάποιες όχι. Και βέβαια, δεν νιώθουμε όλοι τα ίδια συναισθήματα. Σε μια θεατρική παράσταση μπορεί να δεις κάποιον θεατή να γελάει σε μια σκηνή, ενώ ο διπλανός του να κλαίει. Έτσι είναι και οι ζωές μας.  Η αγαπημένη μου σκηνή στο έργο είναι όταν ο Χορός τραγουδάει τον «Ύμνο στο γυναικείο σώμα» του Διονύση Τσακνή. Ανατριχιάζω.

thesmo_DSC_5367    
– Στην τελευταία ανάρτηση από την γενική δοκιμή στις Θεσμοφοριάζουσες, γράφετε: “Αν θέλετε μια όμορφη ζωή να γίνετε ηθοποιοί”. Εσείς θα αλλάζατε την ζωή σας για την πρόκληση και την γοητεία της έκθεσης, αλλά και τις πολλές ζωές ενός ηθοποιού ή θα παραμένατε πιστά στις κουίντες υποστηρίζοντας με τον δικό σας τρόπο της γραφής και της σκέψης, το θέατρο;

Αυτό το έγραψα για τους νέους ανθρώπους. Δεν είμαι τόσο νέος πια.  Πιστεύω πως το θέατρο μπορεί να σε κάνει καλύτερο άνθρωπο. Αν μη τι άλλο, θα έρθεις σε επαφή με τα έργα μεγάλων συγγραφέων και με ανθρώπους της Τέχνης. Είναι σπουδαίο αυτό για τους νέους ανθρώπους. Ο κόσμος θα ήταν παράδεισος, αν ο κάθε άνθρωπος έκανε αυτό που αγαπάει και όχι αυτό που αναγκάζεται να κάνει για να επιβιώσει. Εγώ λέω να συνεχίσω να γράφω. Με ψυχαγωγεί και μου δίνει χαρά και παρηγοριά. Πάντως, θα ήθελα να παίξω μια φορά. Έναν πολύ μικρό ρόλο. Που να κλέβει, όμως, την παράσταση!

thesmo_4    
– Σκέφτεστε να ασχοληθείτε πιο συστηματικά με την θεατρική γραφή, δεδομένου ότι πάσχουμε από ελληνικά θεατρικά έργα και αναζητούμε μια νέου τύπου αφήγηση στο θέατρο;

Δεν νομίζω πως μπορώ να γράψω ένα θεατρικό έργο σαν αυτά που αγαπάω. Θα ήθελα πολύ να είχα γράψει τον «Θάνατο του Εμποράκου» -όπως θα ήθελα να έχω και το μυαλό του Κορνήλιου Καστοριάδη- αλλά ξέρω πως δεν μπορώ. Οπότε, γιατί να γράψω ένα θεατρικό έργο, αν δεν θα είναι σαν τα έργα αυτών που αγάπησα; Από την άλλη, θα ήθελα να δουλέψω ξανά στο θέατρο. Αλλά αυτά είναι δώρα και έρχονται εκεί που δεν τα περιμένεις. Όπως έγινε με την πρόταση του Γιώργου Κιμούλη για τις Θεσμοφοριάζουσες. Τίποτα από όσα έκανα αυτά τα εννιά χρόνια που γράφω στο μπλογκ δεν ήταν προσχεδιασμένο. Δεν βάζω στόχους. Από τα βιβλία, τα περιοδικά, το ραδιόφωνο και την τηλεόραση μέχρι την φετινή συνεργασία με τον Γιώργο Κιμούλη στις Θεσμοφοριάζουσες, όλα ήρθαν μόνα τους. Κινηματογράφο δεν έχω κάνει ακόμα, για να μάθω επιτέλους πώς γυρίζεται μια ταινία. Μπορεί να γίνει κι αυτό, ποτέ δεν ξέρεις.