«Μου άρεσε πάντα να κοιτάζω την ζωή ενός συγγραφέα από την κλειδαρότρυπα» εξηγεί ο τριαντάχρονος συγγραφέας του θεατρικού έργου «Πατρίσια Χάισμιθ: εισαγωγή στο σασπένς»,
που παρουσιάζεται κάθε Δευτέρα και Τρίτη σε σκηνοθεσία Ιωσήφ Βαρδάκη, στο Θέατρο 104 και την Ρούλα Πατεράκη στον ρόλο της διάσημης συγγραφέας.
-Πώς φτάσατε στη συγγραφή του συγκεκριμένου έργου ;
“ Πριν δυο χρόνια έπεσε στα χέρια μου το βιβλίο της Χάισμιθ με τίτλο «Πώς να γράψετε ένα μυθιστόρημα αγωνίας και δράσης». Αυτό το βιβλίο με γοήτευσε, γιατί ενώ οι τίτλος του αφορούσε ένα εγχειρίδιο συγγραφής, στην ουσία αυτή η γυναίκα μιλάει για τη ζωή της, την καθημερινότητά της, ανοίγει τεράστιες παρενθέσεις που δεν κλείνει ποτέ. Εκεί συνειδητοποίησα ότι πρόκειται για μια πολύ μοναχική γυναίκα ή οποία ήθελε να πει πράγματα για τη ζωή της και πιθανότατα αισθάνθηκε ότι ήθελε να τα πει στους αναγνώστες της γιατί αυτοί ήταν οι άνθρωποι που βρίσκονταν πιο πολύ κοντά της από οποιονδήποτε άλλον. Τότε ήταν που άρχισε να γεννιέται στο μυαλό μου η Χάισμιθ σαν δραματικός χαρακτήρας ».
-Ποια ήταν η σχέση σας με την Χάισμιθ ως αναγνώστης ;
“Είχα διαβάσει τα δυο αντιπροσωπευτικά της μυθιστορήματα, τον Ταλαντούχο Κύριο Ρίπλει και το Ξένοι στο Τρένο. Διαβάζοντας όμως αυτό το εγχειρίδιο συγγραφής, άρχισε να με ενδιαφέρει ακόμα περισσότερο καθώς μου φάνηκε μια πάρα πολύ γοητευτική γυναίκα. Εκεί συνειδητοποίησα ότι η εικόνα που είχα για αυτήν δεν είχε καμία σχέση με την πραγματικότητα. Ήταν ένας άνθρωπος πάρα πολύ τραχύς που δύσκολα έκανες χωριό μαζί του, και πολύ μοναχικός. Άρχισα να διαβάζω τα πάντα που την αφορούσαν καθώς και όλη της την λογοτεχνία. Η έρευνα και η συγγραφή κράτησε δυο χρόνια. Το έργο έχει μια κινηματογραφική δομή, γρήγορα cut, παράλληλες δράσεις, μοιάζει σχεδόν μονταρισμένο”.
–Τι αφηγείται;
“Είναι ένα υποθετικό σεμινάριο της Χάισμιθ με συμβουλές προς νέους συγγραφείς στο οποίο με έναν απρόσμενο τρόπο οι ιστορίες αυτές παίρνουν σάρκα και οστά. Ένα έργο που μπερδεύει την πραγματικότητα με τη φαντασία και τη λογοτεχνία με τη ζωή. Θα δούμε επί της ουσίας πώς είναι να ζεις μέσα στο μυαλό ενός μεγάλου συγγραφέα. Είναι αρκετάστηριγμένο σε πραγματικάγεγονότα από τη ζωή της και σε δικά της χαρακτηριστικά. Έχει τη μορφή μιας αστυνομικής ιστορίας, με τη διαφορά πως προσπαθούμε να κάνουμε ένα παιχνίδι πάνω στους κώδικες της αστυνομικής λογοτεχνίας, γιατί το έργο είναι αυτοαναφορικό ως προς την τέχνη της γραφής. Προσπαθήσαμε να στήσουμε μια ιστορία με σασπένς η οποία στην ουσία με όχημα αυτό, λέει μια πολύ ανθρώπινη ιστορία της ίδιας της Χάισμιθ αλλά και κάθε ανθρώπου που φτιάχνει ιστορίες”.
Μάνια Ζούση
ΠΗΓΗ: ΑΥΓΗ
