Θέατρο Οι δημιουργοί γράφουν

Μαρία Κεχαγιόγλου : “Ο πιο δύσκολος ρόλος που είχα και έχω είναι αυτός του γονέα”

Ένα μικρό, προσωπικό, τρυφερό σημείωμα για την αφοσίωση του καλλιτέχνη και την αφοσίωση του γονιού και πώς αυτά τα δυο συνταιριάζονται, γράφει μεταξύ άλλων στο artplay.gr η Μαρία Κεχαγιόγλου, με αφορμή «το αβυσσαλέο δίδυμο μητέρας-κόρης»

στην «Φθινοπωρινή Σονάτα» η οποία παρουσιάζεται στο Θέατρο της Οδού Κυκλάδων από την Ομάδα Προτσές σε σκηνοθεσία Μαρίας Μαγγανάρη κάθε Δευτέρα και Τρίτη.

«Λέει η κόρη στη “Φθινοπωρινή σονάτα”:”…ήμουν μικρή, εύπλαστη και γεμάτη τρυφερότητα. Με έδεσες χειροπόδαρα γιατί χρειαζόσουν την αγάπη μου-οπως χρειάζεσαι την αγάπη του καθένα. Ήμουν στο έλεός σου. Κι όλα αυτά έγιναν στο όνομα της αγάπης”.
Ο πιο δύσκολος ρόλος που είχα και έχω είναι αυτός του γονέα. Πολλές φορές αναλογίζομαι τα λάθη που έκανα, τις παραλείψεις, παρόλο που ξέρω πως προσπάθησα όσο πιο πολύ μπορούσα. Απ την άλλη δεν είμαι μόνο μητέρα, αλλά και κόρη μιας άλλης μητέρας. Μέσα μου συγκρούεται συχνά το αίσθημα ευθύνης απέναντι στη κόρη μου με την ανελευθερία που έχω από τα βαρίδια της δικής μου παιδικής ηλικίας. Πώς μπορώ να μεγαλώσω έναν άνθρωπο με εφόδια την αγάπη και την ελευθερία όταν εγώ δεν τα έχω διδαχτεί; Αυτά τα βαρίδια πολύ πιθανών να έχουν παίξει το ρόλο τους για το ότι στράφηκα στη τέχνη. Κάτι που συμβαίνει και με τη μητέρα της Φθινοπωρινός Σονάτας. Κι εκεί μπαίνει ένα άλλο ζήτημα, μια άλλη εσωτερική σύγκρουση. Η αφοσίωση του καλλιτέχνη και η αφοσίωσης της μητέρας-πώς συνταιριάζονται αυτά τα δυο;
Το δίδυμο μητέρα-κορη είναι αβυσσαλέο και ο μεγάλος αυτός καλλιτέχνης, ο Ίνγκμαρ Μπέργκμαν, το αποκαλύπτει τόσο πολυδιάστατα και βαθιά που μπορείς να καθρεφτιστείς πάνω και στα δυο πρόσωπα. Φυσικά, όπως κάθε σπουδαίο έργο δεν δίνει λύση ούτε απάντηση-γιατι δεν είναι δυνατόν να υπάρχει λύση. Είναι μια σχέση που δουλεύεται είτε συνειδητά είτε ασυνείδητα δια βίου».

Μαρία Κεχαγιόγλου