Θέατρο Οι δημιουργοί γράφουν

Λύσανδρος Σπετσιέρης: Έτσι φτάσαμε στη Villa Utopia

Για τις επίπονες αναζητήσεις, που μαζί με τις πρόβες κράτησαν κάτι παραπάνω από ενάμιση χρόνο, μέχρι να πάρει την τελική της μορφή η villa Utopia, γράφει στο artplay.gr ο Λύσανδρος Σπετσιέρης,

σκηνοθέτης της παράστασης που παρουσιάζεται κάθε Κυριακή στο Βυρσοδεψείο.

«Η ποιητική Συλλογή Οκτάνα του Ανδρέα Εμπειρίκου πυροδότησε τον Μάιο του 2013 τις συζητήσεις για την παρουσίαση ενός θεάματος, αφιερωμένου στην προσωπική-ατομική αναζήτηση της ουτοπίας. Πως ο καθένας δηλαδή φαντασιώνεται τον ιδανικό του μικρό ή μεγάλο κόσμο.  Η εργασία που απαιτήθηκε γι αυτήν την παράσταση, διαφορετική από ότι έχω ζήσει ως τώρα, αφού όσες περισσότερες πόρτες ανοίγαμε, στο μέχρι τότε εντελώς άγνωστο θέμα, βρίσκαμε τις διπλάσιες μπροστά μας να οδηγούν σε ένα χαοτικό πεδίο έρευνας. Από την Ατλαντίδα και την ιδανική πολιτεία του Πλάτωνα στον Θρησκευτικό παράδεισο και τη μεταθανάτιο ζωή, στο 1984 του Όργουελ, στην Καταστασιακή Διεθνή, φυσικά στην Ουτοπία του Μορ, στον Φουριέ, στον Καμπανέλα, στον Όουεν και στη Νέα Βαβυλώνα του Constante.

villa2

Παράλληλα, με τη Βιβή Πηνιώτη συγγραφέα του νέου θεατρικού κειμένου villa Utopia, του 2ου κεφαλαίου της παράστασης Villa Utopia, και τις Έλια Ζαχαριουδάκη και Τέτη Λουράκη ηθοποιούς του Θεάτρου του Πανικού οργανώσαμε ανοιχτές συζητήσεις με αρκετά μεγάλη επισκεψιμότητα στο χώρο συναντήσεων του ΘτΠ, με τακτικούς επισκέπτες, τον Αντώνη Τάτση, φωτογράφο, τον Βαγγελη Χιρμπιλίδη , σχεδιαστή ήχου, εικαστικούς όπως ο Νίκος Παπαδόπουλος και η Βασιλική Τζουτη, Bloggers όπως ο Γιάννης Καλογερόπουλος (blog: ΝΟ14ΜΕ) και ομιλητές όπως ο Ηρακλής Λογοθέτης. Έτσι προέκυψε η ομάδα του villa Utopia και αργότερα η συνεργασία με τη Fabrica Athens.

Στις συναντήσεις αυτές, έγινε η προσπάθεια να δομηθεί θεωρητικά μία ουτοπία μέσα από τις ελλείψεις τις υπάρχουσας κοινωνίας και μέσα από τις προσωπικές μας ανάγκες και επιθυμίες. Φυσικά και σκοντάφταμε συνεχώς … είναι πιο εύκολο να ψάχνεις βελόνα στα άχυρα παρά οι ανάγκες κάποιου, αν μπορέσουν κι όταν μπορέσουν να απελευθερωθούν από τις κοινωνικές συμβάσεις αιώνων, να μην έρθουν σε ρήξη με τις ανάγκες κάποιου άλλου, με εύλογη συνέπεια το Νόμο και την έκπτωση, άρα την απομάκρυνση από το ιδανικό. Μέχρι όμως να έρθει αυτή η ρήξη έχουν και οι δύο κάνει μία σπουδαία διαδρομή προσωπική και κυρίως πνευματική που ανοίγει δρόμο για το ιδανικό, απομακρύνοντας όμως παράδοξα την ουτοπία ακόμα περισσότερο.

Η κατάληξη των συναντήσεων πάντα η ίδια και αναπάντητη “Και η ύλη; Ποια θα ήταν η χρήση της; Και ποια η δύναμή της; Πόσο χωράει σε όποια ουτοπία η ύλη;” Αναπάντητη ίσως γιατί στην ουτοπία δεν χωράει καμία ύλη. Ίσως γιατί η ουτοπία δεν έχει να κάνει με δρόμους, με κτίρια, με γνώριμους νόμους, ούτε καν με τον υπάρχοντα χρόνο και χώρο. Ίσως έχει να κάνει μόνο με όνειρα και την ελευθερία που σου παρέχουν. Όχι μια αόριστη αλλά μία ορισμένη, ειδική ελευθερία- την δική σου, τη δική μου, τη δική του ελευθερία. Ίσως γι αυτό δεν είναι εφικτή, γιατί είναι εξαιρετικά άγνωστη και γεμάτη υπόσχεση. Ίσως γι’ αυτό να είναι γοητευτική, γι αυτό να την κυνηγάς νομίζοντας πως θα καταφέρεις το ανέφικτο.

villa3

Ένα από τα πιο ενδιαφέροντα παραδείγματα που συζητήθηκαν στις συναντήσεις αυτές και έγινε θεμέλιο για την παράσταση, ήταν εκείνο της μύγας, και του αυτισμού με τον οποίο διεκδικεί την θέση της στην άλλη πλευρά πέρα από το τζάμι, στο φως. Μετά την πολύμηνη διαδικασία προβών και ενάμιση χρόνο από την έναρξη του σχεδιασμού, παρουσιάζουμε το αποτέλεσμα, ξεκινώντας από το Βυρσοδεψείο. Η παράσταση, με έντονα στοιχεία την εικόνα, τη μουσική και τον λόγο, παίρνει ως οδηγό την λειτουργία του υποσυνείδητου κατά τη κατάσταση του ύπνου, το humor που γεννάται από τη πραγματικότητα της ατελούς ανθρώπινης φύσης, το κινηματογραφικό μοντάζ και την ποπ αισθητική του video clip για να χτίσει την ουτοπία αλλά και την δυστοπία των ηρώων της, το όνειρο αλλά και τον εφιάλτη τους.

villa1

Στο 1ο μέρος ο Εμπειρίκος σαν σύγχρονος προφήτης μας μιλάει για την Οκτάνα ως μια επιστροφή στον παράδεισο χωρίς προπατορικό αμάρτημα, ή ως ένα νέο τόπο κατοικίας που δεν είναι ούτε επίγειος, ούτε ουράνιος. Με τη βεβαιότητα πως θα οικοδομηθεί ή μάλλον θα δημιουργηθεί, μας καλεί αλλά και μας προειδοποιεί να προετοιμαστούμε για να είμαστε μέρος της.

Στο 2ο μέρος η Βιβή Πηνιώτη με το θεατρικό της κείμενο, μας περιγράφει, πως κατά τη διάρκεια ενός ρεβεγιόν και στα μέσα μιας παγκόσμιας ανακωχής, σε κάποιον τόπο και χρόνο, η ουτοπία κάποιου μπορεί εύκολα να γίνει η δυστοπία κάποιου άλλου. Πως η πραγματοποίηση του ονείρου σου δεν σε καθιστά απαραιτήτως έτοιμο να είσαι μέρος του.

Στο 3ο μέρος, με τον μύθο του Νώε, δημιουργού μίας κιβωτού επιλεγμένων αναμνήσεων και επιθυμιών να γίνονται οι επιβάτες που μεταφέρονται στη νέα γη, καλούμαστε όλοι να επιλέξουμε ένα και μόνο φορτίο που θα μας συνοδεύει».

Λύσανδρος Σπετσιέρης

 

info

Παραστάσεις: Κάθε Κυριακή έως 01 Φεβρουαρίου 2015, στις 19:00

Διάρκεια: 120 λεπτά

Εισιτήριο: 10 ευρώ, 5 ευρώ (ανέργων, ατέλειες, φοιτητικό)

Θέατρο: Βυρσοδεψείο, Ορφέως 174

Τηλέφωνο: 210 3453203