«Η παράσταση ξεκινάει με τον Γιάννη Αγγελάκα πάνω στη σκηνή να υποδύεται το φάντασμα του Αγαμέμνονα » εξηγεί στο artplay.gr o Κων/νος Ντέλλας που μετά το εντυπωσιακό «Ο Έλλην Βρυκόλαξ » σκηνοθετεί τώρα την «Ηλέκτρα» του Σοφοκλή με την Όλια Λαζαρίδου
στον ομώνυμο ρόλο, παράσταση που ανεβαίνει από 13 – 16 Ιουλίου στο Θέατρο Τέχνης της οδού Φρυνίχου στο πλαίσιο του Φεστιβάλ Αθηνών.
Το σκηνικό, έμπνευση και χειροποίητη δημιουργία του Ανδρέα Σκούρτη που ξέρει να μετατρέπει σε γλυπτά ακόμα και τις χειροποίητες παλιές δαντέλες, «παραπέμπει», σύμφωνα με τον σκηνοθέτη « σε μια ανασκαφή, έναν παλιό χώρο πάνω από τον οποίο έχει χτιστεί κάτι άλλο για να το προστατεύσει. Αυτό είναι το σκεπτικό. Σαν όλο αυτό να ήταν κάποτε η πλατεία των ανακτόρων των Μυκηνών ή η πλατεία του Τσεπέλοβο στα Ζαγοροχώρια, αυτή είναι για μένα η γέφυρα , ο άξονας που έρχεται από τότε και φτάνει στο σήμερα.
Υπάρχει πάντα ένας ισχυρός πυρήνας που άλλοτε λέγεται θυμέλη , άλλοτε πλάτανος στο κέντρο της πλατείας, άλλοτε Αγία Τράπεζα! Αυτήν την στιγμή το κέντρο είναι ένα κρεβάτι και οι ηθοποιοί ανεβάζουν την παράσταση πάνω σε αυτό το κρεβάτι. Α ν σου έλεγα μια ιστορία, θα σου έλεγα την ιστορία αυτού του κρεβατιού. Ένα νυφικό κρεβάτι είναι το ανάκτορο του οίκου των Ατρειδών! Άλλωστε η εξουσία παίζεται ή σε ένα κρεβάτι ή σε ένα τραπέζι! Την σκέψη μου αυτή την είδα κάποια στιγμή ως φράση που ο Αντουάν Βιτέζ είχε γράψει στο ημερολόγιό του όταν έκανε την δική του Ηλέκτρα. Αισθάνθηκα τόσο ευτυχής για αυτήν την συνάντηση!
Το κρεβάτι της παράστασης που είναι το κυρίαρχο αντικείμενο της σκηνής όπου πάνω του αναπτύσσεται όλη η δράση, είναι το νυφικό κρεβάτι της γιαγιάς της ηθοποιού Ζωής Ξανθοπούλου που παίζει την Κλυταιμνήστρα. Σε αυτό το κρεβάτι έχει κοιμηθεί η μητέρα της Ζωής όταν ήταν ακόμα παιδί. Αυτό μόνο θα μπορούσα να πω για αυτήν την παράσταση..μια παράσταση που ταξιδεύει, περνάει από μένα και διοχετεύεται στους ανθρώπους που παίζουν και μετά γίνεται κάτι άλλο. Ένα σύμπαν σε ομόκεντρους κύκλους κυριαρχεί στη σκηνή, όπου οι θνητοί παλεύουν μέσα σε ένα τετράγωνο και απέξω υπάρχει ένα άλλο άναρχο σύμπαν των νεκρών της κατάρας των Ατρειδών που βρίσκονται σε διάλογο με τους ζωντανούς και αυτό είναι το δικό μου σχόλιο πάνω στη θνητότητα»
Ο Ντέλλας εξηγεί πως «σοκαρίστηκε όταν διάβασε την μετάφραση του Χειμωνά, μια ποίηση του πεζοδρομίου , ζωική, βαθιά λαϊκή. Ο Σοφοκλής είναι πιο εγκεφαλικός από τον Ευριπίδη, δίνει άλλα νοήματα, βγάζει θεούς εξω- ηθικούς και ανθρώπους που παλεύουν με αυτούς τους θεούς και τότε δεν καταλαβαίνεις ποιός κινεί ποιον. Έχει τρομερή γοητεία. Δεν τελειώνει θριαμβευτικά, αλλά κουρασμένα, εξαντλημένα, με μόνο 4 στίχους. Η Ηλέκτρα είναι η μνήμη, είναι επιλογή και στάση ζωής όπως επιλέγει κάποιος μια απεργία πείνας!».
Ο σκηνοθέτης αναφέρεται ακόμη στην «αμλετική διάσταση της Ηλέκτρας», λέγοντας πως «φιλτράροντας τον πρώτο μονόλογο της Ηλέκτρας, το φως άσπρο…ήρθε στο μυαλό μου ο μονόλογος του Άμλετ μόλις έχει δει το φάντασμα του πατέρα του..και συνειδητοποίησα την μεγάλη σχέση που έχει ο Άμλετ με την Ηλέκτρα…πόσο μπλεγμένοι είναι αυτοί οι δυο ρόλοι..».
Ταυτότητα
Μετάφραση: Γιώργος Χειμωνάς
Σκηνοθεσία: Κωνσταντίνος Ντέλλας
Σύμβουλος δραματουργίας: Άννα Μαυρολέων
Σκηνικά – κοστούμια: Ανδρέας Σκούρτης
Μουσική: Γιάννης Αγγελάκας
Κίνηση: Ιωάννα Πορτόλου
Φωτισμοί: Μελίνα Μάσχα
Βοηθός σκηνοθέτη: Έλενα Γεωργίου
Εκτέλεση παραγωγής: Καλλιόπη Τακάκη
Ερμηνεύουν: Όλια Λαζαρίδου, Γεράσιμος Μιχελής, Ζωή Ξανθοπούλου, Φανή Παναγιωτίδου, Γιώργος Χριστοδούλου
Μάνια Ζούση
