Θέατρο

Κων/νος Ασπιώτης : Με γοήτευσε το μυαλό του Wilkie Collins

Μια θεατρική παράσταση που πρόλαβε να εντυπωσιάσει κοινό και κριτικούς στο μικρό χρονικό διάστημα που ανέβηκε πέρυσι την άνοιξη, το «Αρμαντέιλ» του Wilkie Collins, πατριάρχη του

αγγλικού μυθιστορήματος μυστηρίου, επιστρέφει από τις 2 Φεβρουαρίου στο Θέατρο Ρεξ. Πίσω από την θεατρική διασκευή του κλασσικού αυτού αριστουργήματος της παγκόσμιας λογοτεχνίας,  με τους ολέθριους έρωτες, τις ίντριγκες, τις δολοπλοκίες, τις εξαπατήσεις και τις δολοφονίες, βρίσκονται δυο ταλαντούχοι ηθοποιοί και φίλοι: η Μαρία Κίτσου και ο Κωνσταντίνος Ασπιώτης που με αφορμή την σκηνοθεσία του, μιλά στο artplay.gr.

 

Η ιστορία είναι βασισμένη σε μια παράξενη διαθήκη γραμμένη από το νεκροκρέβατο ενός ευγενούς το 1832, που οδηγεί σε ένα συναρπαστικό μυστήριο και εμπλέκει 20 χρόνια αργότερα δύο νέους, κάτω από την κατάρα του κοινού ονόματός τους: Αρμαντέιλ. Στο κέντρο όλων, βρίσκεται η μυστηριώδης και όμορφη Λύντια Γκουίλτ, μία από τις πιο σκοτεινές και συναρπαστικές γυναίκες στην ιστορία της λογοτεχνίας.

 

-Τί ήταν αυτό που σας γοήτευσε στο συγκεκριμένο μυθιστόρημα αλλά και τί ήταν αυτό που πιθανά σας φόβισε.

«Το Αρμαντέιλ είναι ένα μαγικό μυθιστόρημα. Με γοήτευσε η πλοκή του, οι χαρακτήρες του, οι σκηνές μεταξύ των ηρώων, το χιούμορ του, ο κόσμος του δηλαδή, το μυαλό του Wilkie Collins. Αλλά κυρίως με γοήτευσε η προοπτική του να το δουλέψω με αγαπημένους συνεργάτες και να μεταφέρουμε αυτό το αριστούργημα στη θεατρική σκηνή. Υπάρχει σε αυτό το μεγάλο ερώτημα: εάν υπάρχει πεπρωμένο και αν όντως είναι “φυγήν αδύνατον”… Αν η ελεύθερη ανθρώπινη βούληση μπορεί να υποτάξει την ανθρώπινη μοίρα…»

– Πιστεύετε στην δύναμη της λογοτεχνίας στην θεατρική της μεταφορά και με ποιον τρόπο.

«Πιστεύω πως τα ωραία μυθιστορήματα μπορούν να αποτελέσουν πηγή έμπνευσης για τους θεατρικούς δημιουργούς όπως και για τους κινηματογραφιστές, κάτι που βλέπουμε συχνά στην τέχνη τους. Τουλάχιστον εμένα με εμπνέουν και σαν άνθρωπο και σαν παραμυθά. Το δικό μου μέσο λοιπόν για να κάνω πράξη τις εικόνες που μου γεννιούνται και τα συναισθήματα που μου δημιουργούνται από τέτοιες επαφές έμπνευσης με αυτού του είδους τη λογοτεχνία, είναι το θέατρο. Που μέσα σε αυτό, έτσι κι αλλιώς, όλα μπορούν να συμβούν. Ο τρόπος δεν είναι ένας. Δεν υπάρχει λυσάρι που παρέχει ακριβείς απαντήσεις. Και αυτό γιατί κάθε έργο τέχνης είναι διαφορετικό, όπως και οι καλλιτέχνες που το ερμηνεύουν. Και αυτό είναι το ωραίο».

 

– Τι σας ενδιαφέρει να αφηγείσθε περισσότερο στο θέατρο;

«Μου αρέσει κάθε φορά να αφηγούμαι απλώς τις ιστορίες που με αφορούν… Φυσικά υπάρχουν κείμενα και συγγραφείς που θα ήθελα πολύ να δουλέψω πάνω τους. Και πάντα με τους κατάλληλους συνεργάτες. Στο Αρμαντέιλ ευτύχησα να δουλέψω με τους καλύτερους συνεργάτες και με μερικούς από τους πιο ταλαντούχους ηθοποιούς της γενιάς μου. Τους ευχαριστώ όλους όπως ευχαριστώ και την ομάδα των εκδόσεων Gutenberg για όλη την εμπιστοσύνη και τη σημαντική βοήθεια αλλά κυρίως γιατί μας γνώρισαν στα ελληνικά (μετ. Σάντα Παπαϊωάννου) αυτό το αριστούργημα του πατέρα του μυθιστορήματος μυστηρίου Wilkie Collins».

Μάνια Ζούση

 

αρμαντειλ 1

Ταυτότητα

Μετάφραση: Σάντυ Παπαϊωάννου

Διασκευή: Μαρία Κίτσου – Κωνσταντίνος Ασπιώτης – Λάζαρος Βαρτάνης

Σκηνοθεσία: Κωνσταντίνος Ασπιώτης

Μουσική: Δημήτρης Καμαρωτός

Σκηνικά: Ηλένια Δουλαδίρη

Κοστούμια: Ηλέκτρα Λαμπριανίδου

Μακιγιάζ : Αγγελική Ράπτη – Θέκλα Σιδερή

Φωτισμοί – Video- Φωτογραφίες : Τάκης Λυκοτραφίτης

Παίζουν: Κωνσταντίνος Ασπιώτης, Χάρης Αττώνης, Λάζαρος Βαρτάνης, Ελένη Κάκκαλου, Ζωή Καραβασίλη, Μαρία Κίτσου, Μάριος Μακρόπουλος, Σύνθια Μπατσή, Φάνης Παυλόπουλος