Την «Λούλα», το ταραχώδες μυθιστόρημα του Βαγγέλη Ραπτόπουλου, συγγραφικό τόλμημα αντοχής, θα ανεβάσουν στο θέατρο ο Δημήτρης Αγαρτζίδης και η Δέσποινα Αναστάσογλου με την ομάδα τους Elephas tiliensis, την περίοδο 2015-2016.
Πρόκειται για την ίδια καλή ομάδα που παρουσίασε πέρυσι την «Περσινή αρραβωνιαστικιά» της Ζυράννας Ζατέλη η οποία επανέρχεται από 9 Μαρτίου για λίγες παραστάσεις στο Θέατρο του Νέου Κόσμου.
«Mε βιβλία σαν τη Λούλα μια γενιά μπορεί να δείξει τα δόντια της», έγραφε στην τότε κριτική του παρουσίαση ο αείμνηστος Κωστής Παπαγιώργης.
Η τολμηρή «Λούλα» που πρωτοκυκλοφόρησε από τον Κέδρο το 1997 και επανακυκλοφόρησε από τον Καστανιώτη το 2013, με στοιχεία νουάρ και θρίλερ, περιστρέφεται γύρω από την σεμνότυφη και άπειρη Λούλα με την μόνιμη αγωνία του ανοργασμικού της βίου, γραμμένη από τον Ραπτόπουλο τον καιρό της πλασματικής ευμάρειας και του αχαλίνωτου καταναλωτισμού. Και όπως ο ίδιος ο συγγραφέας είχε αναφέρει σε συνέντευξή του «κάθε κοινωνία παραδομένη στην εξουσία του χρήματος είναι ανίκανη να φτάσει σε οργασμό, δηλαδή να αισθανθεί αληθινή απόλαυση».
Από το οπισθόφυλλο του βιβλίου
Eίναι είκοσι χρονών, φοιτήτρια της Φιλοσοφικής και υπερβολικά όμορφη. Kαι ταυτόχρονα σεμνότυφη και ανασφαλής και αθώα. Tο μεγάλο της πρόβλημα είναι ότι δε φτάνει σε οργασμό. Oύτε τα φυσικά προσόντα του φίλου της, ούτε οι συμβουλές τής ερωτικά έμπειρης συγκατοίκου της, ούτε ο αυνανισμός υπό την επήρεια της μαριχουάνας, ούτε οι διαστροφές… μπορούν να την οδηγήσουν στο ποθητό αποτέλεσμα. Kαι ξαφνικά πέφτει στην αγκαλιά ενός αλλόκοτου ανθρώπου. Mαζί του θα χωθεί σε έναν κόσμο ηδονής και παραισθήσεων, που κρύβεται στο κέντρο της Aθήνας. Aν όμως πρόκειται μόνο για παραισθήσεις, πώς είναι δυνατόν η Λούλα να εξαφανίζεται; Tι ακριβώς της συνέβη; Mήπως ήρθε τελικά αντιμέτωπη με μια εντελώς ρεαλιστική, εφιαλτική όψη της λαγνείας;
Μάνια Ζούση
