“ Ο Ληστής” είναι ο παραληρηματικός μονόλογος ενός νεκρού, με την πυκνότητα του σημαινόμενου, μέσα από τον οποίο περνά όλη η Ελλάδα. Από τον Γιαγκούλα και τον Βελουχιώτη, έως τον Κοεμτζή, τον Βενάρδο και τον Παλαιοκώστα” εξηγεί στο artplay.gr ο Πασχάλης Τσαρούχας
που ερμηνεύει το ομώνυμο κείμενο του Δημήτρη Μανιάτη το οποίο ανεβαίνει σε σκηνοθεσία Σταμάτη Κραουνάκη στις 19 Φεβρουαρίου στο Ίδρυμα Μιχάλης Κακογιάννης.
“Πρόκειται για την περιγραφή του ακραίου φαινομένου ενός ληστή, μέσα από αφηγήσεις επώνυμων ηρώων που ωστόσο δεν συναντήθηκαν ποτέ. Προερχόμενος από βαθιά αριστερή οικογένεια, για πάρα πολλά χρόνια, είχα την έγνοια του τι συμβαίνει στην ψυχή του ανθρώπου που αναγκάζεται να περάσει στην απέναντι μεριά και να ζήσει στο περιθώριο, του ανθρώπου που δεν χωράει πουθενά και το σκάει. Και κυρίως ποιο είναι το όριο, το κόκκινο ποτάμι που δεν εχει γυρισμό”.
– Από ένα τέτοιο κείμενο δεν θα μπορούσε να λείπει η αναφορά στην πρόσφατη συγκυρία της κοινωνικής ληστείας. Είναι έτσι;
“Υπάρχει ένα κείμενο του υιού Παπαρρηγόπουλου με τον τίτλο Οι Σκέψεις Ενός Ληστή για το τι είναι αυτό που καθορίζει την κοινωνική ληστεία, τί είναι ένας κοινωνικός ληστής, καθώς και τί είναι η ληστοσύνη. Το κείμενο του Δημήτρη Μανιάτη είναι γραμμένο σαν λιμπρέτο και εμπεριέχει την ευαισθησία του Σταμάτη που γνωρίζει πολύ καλά και την πρόσφατη ελληνική ιστορία ”
Μάνια Ζούση
