«Ένας χώρος διασκέδασης και παρακμής είναι το σύμπαν όπου συναντιούνται τα πρόσωπα και εκτυλίσσονται τα γεγονότα στο «Τρελό αίμα», εξηγεί στο artplay.gr η σκηνοθέτις Άντζελα Μπρούσκου
για την παράσταση η οποία παρουσιάζεται από τις 23 Απριλίου στο Θέατρο Τέχνης της οδού Φρυνίχου.
«Η παράσταση βασίζεται σε δυο μικρά, αλλά μεγάλης έντασης, μονόπρακτα του Παντελή Πρεβελάκη, την «Δεύτερη Εντολή» και το «Τρελό Αίμα» που έδωσε και τον τίτλο. Το ένα έχει θέμα την μοιχεία σε ένα χωριό, όπου η γυναίκα πείθει τον εραστή της να σκοτώσει τον άντρα της καθώς ο φόνος είναι η μόνη διέξοδος… Πρόκειται για μια γυναίκα που είναι παγιδευμένη και εξιλαστήριο θύμα… Το άλλο έχει θέμα την αιμομιξία δυο αδελφών με επίσης τραγικό τέλος. Τα κείμενα του Πρεβελάκη συναντιούνται με τα «Τα Μισοφέγγαρα» από τα μονόπρακτα του Γιάννη Κοντραφούρη, έργο το οποίο έχει να κάνει με έναν άλλον τρόπο, πιο σύγχρονο, μιας καθημερινότητας που εγκυμονεί το ξέσπασμα κάποιου κακού” σημειώνει η Άντζελα Μπρούσκου.
Και προσθέτει: “Ο πλήρης τίτλος είναι «Το τρελό αίμα – μία νύχτα σε ένα χωριό της Κρήτης ή κάπου αλλού» και έχει να κάνει με την ελληνική πραγματικότητα, με αυτό που είμαστε, αποτελεί δηλαδή μια ψυχογραφία της κλειστής κοινωνίας και των απαγορεύσεων που φτάνει μέχρι τον φασισμό και τον ρατσισμό… Χρησιμοποιούμε ακόμη διάφορα στοιχεία από τραγούδια, από άλλα έργα, δικά μας κείμενα, το ίντερνετ, κείμενα για χαμένους έρωτες, για μαχαιρώματα, για ακραία πάθη…
Σε μια σύγχρονη κοινωνία, όπου κυριαρχεί η τεχνολογία, ταυτόχρονα υποβόσκει ένας μεσαίωνας… ένας συντηρητισμός που χοχλάζει… μια ηθικολογία όπου το σώμα καταδυναστεύεται… η βία προς τον αδύναμο και τον διαφορετικό, που είναι ο μετανάστης, ο ομοφυλόφιλος, η γυναίκα… Η παράσταση φτάνει μέχρι την σύγχρονη τραγωδία… Όλα κινούνται γύρω από τον άξονα της βαθιάς και απόλυτης επιθυμίας που εξελίσσεται σε ιδιοκτησία και ενυπάρχει από τον έρωτα έως τους κόλπους της οικογενειακής ζωής.
Τα πρόσωπα μιλάνε για όλα αυτά και τα κρίνουνε… σαν να είναι ένας χορός στην τραγωδία όπου μιλάνε για τους φόνους, για τα πάθη, για τα μίση, για τις απαγορεύσεις που μας στερούν το σώμα. Η παράσταση έχει ποίηση και χιούμορ, είναι σχόλιο … για μια κλειστή κοινωνία όπου όλοι τα βλέπουμε όλα από μακριά… κλείνουμε τα παράθυρα και δεν μιλάμε …για να μην μπλέξουμε… Ζούμε μεσαιωνικές καταστάσεις… ακρότητες… οι φόνοι σου θυμίζουν την εποχή της Βίβλου… Και στο τέλος το τρελό αίμα ξεσπάει και γίνονται όλα κόκκινα…”.
Μάνια Ζούση
