Διηγείται παραμύθια με τον πιο ευφάνταστο τρόπο. Ζωγραφίζοντάς τα, έτσι όπως μόνο τα παιδιά μπορούν. Με φαντασία, σουρεαλισμό, χιούμορ και ακραίο σαρκασμό.
Η Σοφία Καλογεροπούλου, είναι παθιασμένη με την μυθολογία, την κλασσική μουσική και το λυρικό τραγούδι το οποίο ακολούθησε μετά τις νομικές σπουδές. Κυρίως όμως είναι εμμονική με τα χρώματα και τις ιστορίες που μπορεί να διηγηθεί με αυτά. Η νέα της έκθεση «Μύθοι πρόγνωσης», με διάρκεια έως τις 18 Σεπτεμβρίου στο Ίδρυμα Κακογιάννης, γίνεται αφορμή για μια συζήτηση μαζί της.
«Όταν θέλουμε να δούμε τι θα γίνει στο μέλλον, πρέπει να κοιτάμε με σοβαρότητα το παρελθόν, αρκεί να μην μένουμε σε αυτό. Το παρελθόν δείχνει τα λάθη. Και στους μύθους μπορείς να κάνεις πρόγνωση», εξηγεί η Καλογεροπούλου. «Για μένα η μυθολογία είναι η πραγματική ιστορία, καθώς την ιστορία την λέω και την γράφω όπως θέλω, στην πραγματικότητα γράφω την άποψή μου, που είναι ιδιοτελής και πολλές φορές παραπλανημένη. Ενώ η μυθολογία είναι μνήμη λαών. Στην έκθεση υπάρχουν έργα με ιστορίες αντλημένες από την ελληνική μυθολογία αλλά και την Παλαιά Διαθήκη, με κοινές καταστάσεις συμβολισμένες με πρόσωπα και ήρωες. Που στην ουσία είναι τα ιστορικά γεγονότα της εποχής. Η μυθολογία είναι κυτταρική μνήμη αλλά και κατάκτηση γνώσης, που δεν υπάρχει πια, την έχουν ξεριζώσει. Όπως έχουν ξεριζώσει και την ελληνική γλώσσα. Ό,τι μας θυμίζει ιστορία θέλουμε να το βάλουμε στην άκρη για να προβάλουμε τις δικές μας πεποιθήσεις».
«Η ναΐφ, λαϊκή ζωγραφική μπορεί να απευθυνθεί σε πολλά επίπεδα, σε διανοούμενους αλλά και παιδιά, καθώς είναι περιθωριακή ζωγραφική και έχει μια αμεσότητα. Ο Θεόφιλος που είναι πιο εύληπτος από τον Παρθένη, παραμένει πιο μυστηριώδης από αυτόν. Είναι όπως το δημοτικό τραγούδι, έχει γίνει από ψυχή και ιστορία. Η ναΐφ ζωγραφική είναι σχολή χωρίς δασκάλους. Στην πραγματικότητα είμαστε αυτοδίδακτοι, μαθαίνουμε από τα λάθη μας. Όσο για την κλασσική ζωγραφική, έχει γίνει τόσο ακαδημαϊκή που πρέπει να ζωγραφίσουμε με το αριστερό αναλφάβητο χέρι μας για να ξαναβρούμε την αμεσότητα και να φύγουμε από την ακαδημαϊκή πλήξη».
«Οι νέοι ζωγράφοι είναι μεγάλα και σπουδαία ταλέντα, αλλά ταλαιπωρούνται αφάνταστα. Βγαίνοντας από την Σχολή Καλών Τεχνών δεν ξέρουν πού να απευθυνθούν, γκαλερί δεν υπάρχουν, ο κόσμος δεν έχει χρήματα, πώς θα ζήσουν οι καλλιτέχνες, που είναι και ασυμβίβαστες ψυχές; Για αυτό και διοχετεύουν την τέχνη τους στον δρόμο και τους τοίχους. Επί της ουσίας διοχετεύουν την ανάγκη τους, σαν να φωνάζουν δείτε!
Μανια Ζούση
