Η ″εξωφρενική″ κωμωδία του Θόρντον Γουάιλντερ για την ανικανότητα του ανθρωπίνου είδους να εξελιχθεί επιστρέφει στο Θέατρο Τέχνης, εξήντα χρόνια μετά την πρώτη παρουσίασή του από τον Κάρολο Κουν (1954). Μια νέα σκηνική εκδοχή
που παίρνει αρκετές ελευθερίες σε σχέση με το πρωτότυπο έργο, η σουρεαλιστική σάτιρα του συγγραφέα επανέρχεται ως μια ″ωδή″ στον σύγχρονο νεοέλληνα Νεάντερταλ. Το ζεύγος του κυρίου και της κυρίας Ανθρώπου, των δυο ″αξιολάτρευτων″ παιδιών τους και της υπηρέτριας τους έρχονται να ξαναεπισκεφτούν το Υπόγειο του Θεάτρου Τέχνης εξήντα χρόνια μετά. Η ″αγία″ αυτή οικογένεια επιζεί εδώ και χιλιάδες χρόνια, έχει καταφέρει να επιβιώσει από τους δεινόσαυρους, τους παγετώνες, τους λιμούς, τους καταποντισμούς, τους πολέμους, τις οικονομικές κρίσεις, και νάτη πάλι εδώ ακμαία να ατενίζει τον 21ο αιώνα.
Οι ήρωες του Γουάιλντερ τα έχουν καταφέρει θαυμάσια, έχουν προστατεύσει με νύχια και με δόντια τον μικρόκοσμό τους, μένουν πιστοί στο πανανθρώπινο δόγμα: «ο καθένας για τον εαυτό του». Αυτοί οι εγωιστές ήρωες, οι οποίοι δεν διδάσκονται τίποτα από την ιστορία, δεν έχουν φυσικά ουδεμία σχέση με τους σύγχρονους Έλληνες… Εμείς είμαστε η χώρα που γέννησε τον πολιτισμό και τις μεγάλες ιδέες, η χώρα που κατόρθωσε χάρη στο τρίπτυχο «Πατρίς-Θρησκεία-Οικογένεια» να διατηρήσει τις υψηλές ηθικές αξίες της…
Γιάννης Μόσχος
