Οι δημιουργοί γράφουν Χορός

Μαρία Γοργία : «Συμπάσχεις χορεύοντας σε ένα υπόγειο»

Σε χοροθεατρικό φαινόμενο που έχει δημιουργήσει αίσθηση και συζητήσεις, παίρνοντας συνεχώς παρατάσεις, εξελίσσεται η παράσταση «Στην άκρη του βατήρα» που παρουσιάζει η ομάδα χορού Αμάλγαμα

στον χώρο έκφρασης Μπαγκλαντές της Οδού Χαλκοκονδύλη, με την performer Σάνια Στριμπάκου . Η χορογράφος Μαρία Γοργία που συνέλαβε, χορογράφησε και σκηνοθέτησε την παράσταση γράφει στο artplay.gr για αυτό το «αντιφατικό και πολύμορφο παζλ μιας γυναίκας που βρίσκεται στο μεταίχμιο. Στην άκρη του βατήρα».

«Το έργο μιλά για τη γυναίκα του σήμερα στην Eλλάδα της κρίσης, αλλά και στον υπόλοιπο «δυτικό» κόσμο. Πρόκειται για μια γυναίκα εγκλωβισμένη, κυριευμένη σχεδόν από φοβίες, τόσο υπαρξιακές, όσο και οικονομικοκοινωνικές, η οποία είναι σα να παλεύει κάνοντας ένα βήμα μπρος κάθε φορά και δύο πίσω. Η γυναίκα του «στην άκρη του βατήρα» βρίσκεται σε ένα μεταίχμιο. Τα συναισθήματα και οι καταστάσεις που ζει είναι συχνά αντιφατικά. Πότε αισθάνεται χαρούμενη και δυνατή και πότε καταρρέει. Πότε ανησυχεί ότι στο σύντομο μέλλον θα μείνει στο δρόμο και πότε φαντασιώνεται σωματικές ευζήν απολαύσεις, όπως είναι για τους δυτικούς ένα χαμάμ, ένα γιαπωνέζικο kobe beef και άλλες. Είναι μια πρεκάρια*. Ως συνέχεια από το τελευταίο έργο που έκανα πέρσι, το «στην τραμπάλα», ασχολούμαι και πάλι με τις αγωνίες της τωρινής τάξης που διαμορφώνεται τα τελευταία χρόνια, όχι μόνο στην ελλάδα και στην ευρώπη, αλλά παγκοσμίως. Πέραν αυτού του οικονομικοκοινωνικοπολιτικού πλαισίου όμως, «στην άκρη του βατήρα» ρίχνω τον μεγεθυντικό φακό μου σε εμένα την ίδια, σε προσωπικές μου αγωνίες, φόβους και αδιέξοδα. Στις προσωπικές μου τάσεις για αυτο-παγίδευση, μη λήψη αποφάσεων, μη αποδοχής του χρόνου που περνά, της φθοράς και του θανάτου. Όπως λέει και ο Μπέκετ στο έργο του «Συντροφιά», «με όση λογική της απομένει συλλογίζεται λάθος»…

Το αποτέλεσμα της πολύπλοκης ανάμειξης του προσωπικού με το συλλογικό, του υπαρξιακού με το κοινωνικοπολιτικό-πολιτισμικό είναι η μορφή αυτής της γυναίκας η οποία δε φέρει ουσιαστικές βαθιές διαφορές ανάμεσα στη δύση και στην ανατολή. Στις αναπτυγμένες κοινωνίες, παντού επικρατεί αυτή η «δυτική» γυναίκα.

Η επιλογή του υπογείου της Χαλκοκονδύλη “Μπαγκλαντές” έγινε εντελώς στοχευμένα. Ήθελα να φέρω το θεατή σε μια υποβαθμισμένη περιοχή της Αθήνας, όπου η κρίση έχει αναπτυχθεί σε τέτοιο βαθμό που δε φαίνεται μόνο αλλά μυρίζει κιόλας…(κάτουρα και ανθώπινα σκατά). Το έργο είναι σα να αρχίζει από το πλησίασμα του θεατή στην περιοχή της πλατείας Βάθη, (από την εξωτερική κρίση) συνεχίζεται με το βύθισμά του στο υπόγειο του Μπαγκλαντές (εσωτερική κρίση) και ολοκληρώνεται όταν αναχωρεί παίρνοντας μαζί του τα συναισθήματα και τις σκέψεις του έργου και τα συλλογίζεται βλέποντας και μυρίζοντας τις βραδινές βαριές εικόνες της περιοχής. Από μια πλευρά θα έλεγε κανείς ότι συμπάσχεις κατά κάποιο τρόπο χορεύοντας σε ένα τσιμεντένιο υπόγειο, από την άλλη, δεν θα διάλεγα με τίποτα ένα χώρο μόνο για λόγους ενσυναίσθησης με το κοινωνικό γίγνεσθαι, αν δεν ταίριαζε ο χώρος με την πυρηνική ιδέα του έργου. Κάποιες, πρώτες εικόνες του έργου άρχισαν να σχηματίζονται στο μυαλό μου με το που είδα το χώρο του Μπαγκλαντές, και ειδικά το τμήμα που εμείς χρησιμοποιούμε ως “σκηνή”. Η απογύμνωση, το ανεπιτήδευτο, το φθαρμένο που φέρει ίχνη ιστορίας, το λευκό κλουβί που δεν υπόσχεται τίποτα παρά το αδιέξοδο, όλα αυτά δημιουργούν μια “μπεκετική” διάθεση στο έργο που εναλλάσσεται όμως με χιουμοριστικές σκηνές. Ο χώρος αυτός έχει κάτι το αδιευκρίνιστα ζεστό και πολύ ανθρώπινο. Στο έργο υπάρχει μια παρόμοια ζεστασιά-αισιοδοξία: είναι η παρουσία του νερού, ηχητική, αλλά και πραγματική ενίοτε. Το νερό είναι η εσωτερική γαλήνη, η σωματική απόλαυση, το ρεύμα που υπόσχεται ότι θα ξεπλύνει τα “κακά”, η λύτρωση ή η ελπίδα για λύτρωση.

Η διάδραση με το κοινό είναι ένα από τα κεντρικά στοιχεία του έργου. Εκτός του ότι εντείνει το ενδιαφέρον του θεατή κάνοντάς τον συμμετοχικό, έχει και κάποιες άλλες ιδιότητες που κάνουν κάθε παράσταση περισσότερο ζωντανή ή μοναδική: το ρίσκο ας πούμε που παίρνει η περφόρμερ Σάνια Στριμάκου διαλέγοντας τυχαίους από το κοινό για να ολοκληρώσει μια σκηνή με τη συμμετοχή τους, αλλά και η μαγεία της αμηχανίας του θεατή ή του στριμώγματός του σε κάτι άβολο. Αυτό το περίεργο πάντρεμα του “φυσικού” με το επιτηδευμένο, της δουλεμένης performance με το prima vista performing είναι κάτι που με ενδιέφερε να υπάρξει σε αυτό το έργο. Πάνω από όλα όμως ήθελα να κάνω το θεατή να αισθανθεί ότι είναι και εκείνος “στην άκρη του βατήρα”, ότι δεν είναι ο θεατής μόνο του δρώμενου, ότι δε διαισθάνεται μόνο όντας απέξω από τη δράση, αλλά ότι συμβάλει κάποιες φορές σε αυτήν, αλλά και παθαίνει και εκείνος από τη δράση».

Μαρία Γοργία

 

* πρεκάριος: όρος που χρησιμοποίησε για πρώτη φορά ο Gay Standing στο βιβλίο του “The Precariat: a new dangerous class”, και αναφέρεται στη νέα κοινωνική τάξη που διαμορφώνεται παγκοσμίως.

 Η παράσταση θα συνεχίσει και μετά το Πάσχα στις 21, 22, 25, 26, 28, 29 Απριλίου και 2,3 Μαϊου.