Οι δημιουργοί γράφουν Χορός

Ελένη Μυλωνά: «Το “Greece A Cry θέλω να παραμένει σε εξέλιξη»

«Όταν πριν περίπου τρία χρόνια βρέθηκα ως γυναίκα, νέα μητέρα και Ελληνίδα, στην καρδιά της Ευρώπης, την περίοδο που η κρίση βάθαινε στην Ελλάδα, αλλά και σε όλη την Ευρώπη, μου δημιουργήθηκε η ανάγκη να ερευνήσω

να ονομάσω, και να καταλάβω καλύτερα ποια είμαι, πού βρίσκομαι και ποιά στοιχεία αποτελούν την ταυτότητά μου, την συγκεκριμένη χρονική στιγμή.
Είχα αναγκαστεί να αφήσω πίσω κομμάτια του εαυτού μου, της ταυτότητάς μου και να επαναπροσδιοριστώ μέσα στις νέες συνθήκες».
Αυτά και άλλα ενδιαφέροντα αναφέρει στην συνέντευξη που έδωσε στο artplay.gr η χορογράφος και performer Ελένη Μυλωνά, με αφορμή το “Greece A Cry ή από το προσωπικό στο συλλογικό”, που μετά τις ευρωπαϊκές πόλεις, παρουσιάζεται 22,23,25 και 27 Φεβρουαρίου στο Βοοze Cooperativa (Κολοκοτρώνη 57), στις 21:00.
-Ποιά ήταν η αφορμή να εμπνευστείτε και να σχεδιάσετε το “Greece A Cry ή από το προσωπικό στο συλλογικό”, τί στοιχεία χρησιμοποιήσατε και τι θέλατε να δημιουργήσετε στους θεατές, ταραχή, σοκ, εγρήγορση ή σκέψη;

«To “Greece A cry, ή από το προσωπικό στο συλλογικό”, ξεκίνησε περίπου τρία χρόνια πριν όταν ούσα στο εξωτερικό ,αναγκάστηκα να αφήσω πίσω κομμάτια του εαυτού μου, της ταυτότητάς μου και να επαναπροσδιοριστώ μέσα στις νέες συνθήκες.
Ήμουν μια γυναίκα, νέα μητέρα, Ελληνίδα, στην καρδιά της Ευρώπης, την περίοδο που η κρίση βάθαινε στην Ελλάδα, αλλά και σε όλη την Ευρώπη.
Mου δημιουργήθηκε έτσι η ανάγκη να ερευνήσω , να ονομάσω, και να καταλάβω καλύτερα ποια είμαι, πού βρίσκομαι και ποιά στοιχεία αποτελούν την ταυτότητά μου, την συγκεκριμένη χρονική στιγμή.
Στη συνέχεια, μαζί με τον σύντροφό μου , που είναι ψυχαναλυτής, δουλέψαμε ένα ένα τα “στοιχεία”, τα κομμάτια που προέκυπταν από αυτή την έρευνα. Αναλύσαμε σε βάθος κάθε νέο κομμάτι που προέκυπτε, σε σχέση με το ύφος, τον τρόπο, και τον “τόπο” από τον οποίο προήλθε, σε μια προσπάθεια διαλόγου μεταξύ τους, με σκοπό να γίνουν πιο συνειδητά.

Για την παράσταση στην Ελλάδα, προέκυψαν δύο νέα κομμάτια που είναι νομίζω και τα μόνα που αποτελούν την καθαρή περφόρμανς, και τα οποία αρχικά έμοιαζαν ασύμβατα με το υπόλοιπο έργο. Η εμπειρία και η διεισδυτική ματιά της Στεριανής Τσιντζιλώνη συνέβαλε στο δραματουργικό κομμάτι και συνέδεσε αυτά τα δύο φαινομενικά παράταιρα κομμάτια δίνοντας στο όλο έργο μια αίσθηση “καθαρότητας” που έλειπε από τις προηγούμενες παρουσιάσεις στο Βερολίνο και στη Ζυρίχη.
Είμαι ευγνώμων στην Στεριανή για την βοήθειά της , καθώς και στους υπόλοιπους συνεργάτες μου στην Ελλάδα , τον Άκη Γουρζουλίδη ο οποίος έκτος από το stage management έχει και την ιδέα – καλλιτεχνική επιμέλεια του τρέιλερ, καθώς και την Νατάσα Αραμπατζή και τον Παναγιώτη Αδάμ για την πολύτιμη βοήθειά τους.

-Τα σχόλια που παραλαμβάνετε μετά από κάθε παράσταση πόσο είναι καθοριστικά, πόσο επηρεάζουν εσάς και την παράσταση και τι αλλαγή ρότας δίνουν;
«Το έργο αυτό θέλω να παραμένει σε εξέλιξη. Δηλαδή, λόγω του ύφους του με ενδιαφέρει η έρευνα να βαθαίνει και να ανανεώνεται με νέα ερωτήματα. Επίσης, με ενδιέφερε να ανακαλύψω πού το προσωπικό τέμνει το συλλογικό και αντιστρόφως. Έτσι προέκυψε η ιδέα να ζητήσω την γνώμη του κοινού. Και λειτούργησε, το κοινό ανταποκρίθηκε σε αυτό.
Έχω χρησιμοποιήσει την γνώμη του κοινού με διάφορους τρόπους μέσα στο έργο μέχρι τώρα, άλλοτε σαν ερωτήσεις έτσι ακριβώς όπως τις έθεσε το κοινό, άλλοτε σαν αφορμή για να ερευνήσω ένα νέο κομμάτι και άλλοτε συμπεριλαμβάνοντάς την με αισθητικούς όρους.
Πάντως τα δύο νέα κομμάτια για την Ελλάδα προέκυψαν με αφορμή την σοβαρή κριτική ματιά ενός θεατή που είδε το έργο στη Ζυρίχη.

-Η performace μας δίνει την ευκαιρία να γνωριστούμε καλύτερα. Να συστηθούμε.

«Γεννήθηκα στην Αθήνα , σε ένα σπίτι ηθοποιών.
Για τον λόγο αυτό η σχέση μου με την τέχνη είχε πολλά μπρος πίσω, γιατί αναζήτησα με κόπο να βρω έναν χώρο που θα μου δώσει το δικαίωμα να υπάρχω αυτόφωτη.
Σπούδασα χορό στην ΚΣΟΤ για κάποια χρόνια, στη συνέχεια άφησα τον χορό με σκοπό να βρω τον εαυτό μου και την δική μου αυτόνομη ¨κίνηση” , ξαναγυρνώντας στον χορό αρκετά χρόνια μετά σπουδάζοντας πλέον επαγγελματικά.
Η πρώτη μου επαφή με την περφόρμανς ήταν μέσω ενός βιβλίου του Andre Lepecki που μου είχε προτείνει η (τότε δασκάλα μου) Στεριανή Τσιντζιλώνη και το οποίο χρησιμοποιούσε την κριτική θεωρία, για την ανάλυση των έργων σύγχρονων χορογράφων στην Ευρώπη και την Αμερική.
Τότε φυσικά, δεν μπορούσα να φανταστώ ότι με κάποιους από αυτούς θα είχα αργότερα την ευκαιρία να κάνω ερευνητικά σεμινάρια πάνω στην κίνηση και την φιλοσοφία της.
Με ενδιαφέρει να γράφω , να κινούμαι και να σκέπτομαι , με μια διαρκή προσπάθεια να γίνομαι συνειδητή πάνω στην ύπαρξή μου.
Από το 2010, ζω και δουλεύω στη Ζυρίχη».

Μάνια Ζούση

Φωτογραφία εξωφύλλου : Αλίνα Λέφα